Author: Hildur Eir Bolladóttir

Ég átti eitt sinn samtal við bráðskarpa og skelegga konu sem á langt hjónaband að baki og stóran afkomendahóp. Við stóðum frammi fyrir sameiginlegu verkefni en í því verkefni kom fjölskyldulíf okkar beggja til tals „ Æ Hildur ég nenni ekki að vera að tala við fjölmiðla um mitt hjónaband, hvað ætti ég svo sem að segja? Við hjónin höfum bara böðlast þetta  áfram eins og öll önnur hjón.“ Orðalagið var mjög í takti við persónuna sem er ákveðin og hreinskilin en líka æðrulaus enda hefur hún hefur reynt það með ótímabærum ástvinamissi að lífið er ekki sjálfsagt. Þegar hún hins vegar orðaði þetta svona með hvatskeytslegum hætti þá sprakk ég úr hlátri þó við hefðum auðvitað verið að ræða grafalvarlegt mál. Síðan þá hefur þessi setning setið eftir í huga mér „ að böðlast áfram.“ Og einhvern veginn þykir mér alltaf meira og meira vænt um hana, hefði hún … Lesa meira

Þegar ég fæddi frumburðinn minn fyrir 12 árum síðan var það mér gríðarlegt kappsmál að þiggja engin verkjalyf í fæðingunni og tilkynnti það meira segja mjög hátíðlega um leið ég steig inn fyrir  þröskuldinn á Landspítalanum, samt vissi ég nákvæmlega ekkert út í hvað ég var að fara. Það sem ég hef verið drjúg á svipinn alveg þangað til að fæðingarlæknirinn þræddi einskonar heklunál upp fæðingarveginn til að sprengja belginn og hríðarnar skullu á taugakerfinu eins og norðlenskur vetur á þorra með svo þykku myrkri að það veldur stundum yfirþyrmandi innilokunarkennd. Drengurinn fæddist með fjörutíu sentimetra í höfuðmál og ég man að það heyrðist bældur taugaveiklunarhlátur frá ljósmóðurinni um leið og hún mundaði málbandið. Þegar ég horfi á fallega unglinginn minn í dag fæ ég næstum kjánahroll yfir þeim metnaði mínum að hafa fætt hann án deyfingar eða verkjalyfja eins og það væri meginmálið en ekki sú staðreynd að ég … Lesa meira

Eitt það besta við að hafa verið í samtals fjórum grunnskólum um ævina er að ég get hæglega talað nafnlaust um kennara og nemendur án þess að hægt sé að rekja frásagnir til föðurhúsanna, þeir sem voru á staðnum geta hugsanlega lagt saman tvo og tvo en það gætu þeir hvort eð er gert án minnar hjálpar. Nú var ég ekki það sem kallað er fyrirmyndarnemandi heldur meira svona fyrirferðarmikill nemandi. Ég var ekki afburðarnámsmaður en átti samt svona góða spretti hér og hvar, m.a. við ritgerðarsmíðar. Mér tókst t.d. að vera rekin úr vélritun og heimilisfræði en af sitthvorri ástæðunni, vélritun var mér gert að yfirgefa sökum skorts á samhæfingu handa en úr heimilisfræði vegna þess að ég missti óvart heilan saltstauk ofan í pott af mjólkurgraut sem var einmitt grauturinn sem kennarinn fékk að smakka við borðhaldið í lok tímans, ótrúleg óheppni.

Ég var líka næstum því rekin … Lesa meira

Ég trúi á Guð af því að ég hef séð norðurljós, regnboga, rauðan himinn og fullt tungl en líka af því að ég sé sólina rísa á hverjum degi. Ég trúi á Guð af því að ég hef fundið fóstur stækka og séð börn fæðast. Ég trúi á Guð af því að ég hef séð fólk visna og deyja en fundið það lifa í sál minni. Ég trúi á Guð af því að mér hefur verið fyrirgefið og ég sjálf fundið mátt til að fyrirgefa öðrum. Ég trúi á Guð af því að réttlætið finnur sér alltaf farveg í veröldinni.

Ég trúi á Jesú Krist sem gerði konur að lærisveinum sínum og var fyrstur til að draga verk þeirra fram í dagsljósið. Ég trúi á Jesú Krist sem afhjúpaði heimsku fordómanna og illsku aðgreiningar og hafnaði valdinu sem sundrar og selur sál sína. Ég trúi á Jesú Krist því orð … Lesa meira

Aldrei hefði mig grunað þegar ég lauk guðfræðiprófi fyrir um áratug síðan með kandidatsritgerð um samskipti Jesú við samversku konuna sem hann leysti úr ánauð fordóma og kynjamisrétti, að þegar ég færi út í starf sem prestur ætti mér stundum eftir að líða eins og ég ynni í klámiðnaðinum.

Ég var innblásin af nýrri guðfræði sem dr.Jón Ma Ásgeirsson og dr.Arnfríður Guðmundsdóttir ofl kennarar við deildina höfðu kynnt okkur nemendur fyrir. Jón heitinn sneri við öllum steinum í fjörunni og stillti okkur  upp við vegg, spurði hvernig við ætluðum að boða upprisu í samfélaginu þannig að upplýstur nútímamaðurinn gæti fundið þar merkingu, kinnroðalaust. Hjá Jóni fór ég fyrst að sjá upprisuna í margbreytilegu ljósi, ekki bara sem von um að lífið hefði ríkan tilgang þrátt fyrir þjáningar og dauða, heldur fór ég líka að sjá þennan undarlega atburð sem von um að baráttu fyrir félagslegu réttlæti væri alltaf þess virði … Lesa meira

Mamma mín sem er komin nálægt áttræðu hefur alltaf haldið tvennu fram um hjónabandið. Annars vegar því sem hún hamraði á við mig þegar ég var yngri að ég skyldi ekki ná mér í maka fyrr en ég væri fyrsta lagi orðin 25 ára, því til rökstuðnings benti hún á sitt eigið hjónaband en foreldrar mínir voru komnir af léttasta skeiði miðað við þeirra tíðaranda þegar þau giftu sig, þau voru s.s. 26 ára. Mamma sagði alltaf og ég veit að hún meinti það vel að hún hefði sjálfsagt aldrei haft smekk fyrir honum pabba mínum þegar hún var t.d. 18 ára, „Hildur mín hann var náttúrlega lágvaxinn og feitlaginn en með alveg gríðarlegan sjarma, en maður þarf að vera búin að taka út svolítinn þroska til að koma auga á slíkt.“ Mér fannst pínu eins og hún væri að segja mér að ég skyldi bíða sjálf þangað til ég … Lesa meira

Snerting er máttug tjáning. Enn man ég stundirnar með pabba mínum inn á Landakotsspítala þegar lögheimili hans hafði verið endanlega flutt yfir í Grænaland gleymskunnar. Enn man ég þær stundir og samt voru samtölin fá og þögnin svo sterk, en ég man snertinguna þegar ég lagði hönd mína í lófa hans, strauk skeggvaxinn vangann og kyssti hann á kinn. Og það sem ég man við þessa snertingu er að þá þekktumst við aftur um stund. Í þau fáu skipti sem ég heyrði hann nefna nafnið mitt og það barst eins og bergmál frá fjöllum í kring eða eins og eina orðið sem er hrópað í mannlausri borg, þá var það þegar við snertumst. Orð eru máttug, hlý, beitt, falleg, ljót, lygin, sönn og vitur en þau segja samt ekkert í líkingu við snertingu og snerting lýgur aldrei hún er bara það sem hún er. Þess vegna er hún máttugri en … Lesa meira

Ég var stödd í stórum kvennahópi um daginn þar sem við vorum beðnar um að segja frá því hvernig við ræktuðum líkama okkar og sál hversu mikinn áhuga við  hefðum á fatatísku og fatakaupum. Þarna sat ég opinmynnt yfir uppgötvunum mínum á spendýri sem ég vissi ekki að hefði fest rætur hér á landi en það er hið svokallaða nægjusama dýr sem tilheyrir hópi kvendýra sem segjast ekki hafa gaman af að fara í búðir og kaupa sér föt. Þær voru að vísu ekki margar þarna í hópnum enda eflaust erfitt fyrir svo nýja tegund að festa rætur á landi þar sem enn tekst að láta fólk halda að það þurfi sérstaka tegund af plastdöllum undir matarafganga eða skúringamoppur sem kosta jafn mikið og íslenski þjóðbúningurinn enda gerðar úr einstökum örtrefjum sem hafa verið þróaðar hjá Nasa samhliða fyrstu bílunum sem geta ekið um Mars. Þið haldið eflaust að ég … Lesa meira

Í lok ágúst um það leyti sem haustkul háloftanna læðist inn fjörðinn og raular nokkra rökkursöngva, verð ég alltaf jafn undrandi. Ekki yfir tímanum sem slíkum og kapphlaupi hans heldur þeirri staðreynd að ég skuli alltaf safna spiki hvert einasta sumar án þess að draga nokkrar ályktanir af hegðun minni. Ef ég væri skógarbjörn þá væri þetta fullkomlega eðlilegt en af því að maður býr nú í tiltölulega vel fíruðu húsnæði og með Bónus í bakgarðinum þá er þetta nánast óskiljanlegt. Eða svo fannst mér a.m.k þangað til ég las bók Gunnars Hersveins heimspekings sem nefnist Gæfuspor, þá öðlaðist ég nefnilega algjörlega nýja sýn á spikið. Þar tekst Gunnari Hersveini  hið ómögulega þ.e.  að gefa þessu illskeytta hugtaki fallega merkingu, þegar hann talar um hamingjuspikið sem fóðrar sálina. Og þá fór ég einmitt að hugsa hvort það kæmi ekki líka til af góðu að maður bætti svolitlu á sig á … Lesa meira

Ég er haldin áhugaverðri röskun sem á fræðimáli er skammstöfuð OCD eða obsessive compulsive disorder en kallast einfaldlega áráttu og þráhyggjuröskun á íslensku. Þessi lífsförunautur sem ég valdi ekki sjálf að gefast, tróð sér inn í líf mitt þegar ég var á táningsaldri, ég man alltaf fyrstu heimsókn hans en það var um jólaleytið þegar ég var í 8.bekk og hafði venju samkvæmt sent öllum bekkjarsystkinum mínum jólakort, á einhverjum tímapunkti eftir að kortin fóru í póst áttaði ég mig á því að ég hafði skrifað jól með stórum staf inn í öll kortin, ég hafði s.s. gert þau afdrifaríku mistök á annars hnökralausum vetri og við tók jólafrí þar sem sú hugsun barði á sálarlífi mínu og sjálfsmynd að nú héldi allur bekkurinn að ég væri tiltölulega illa gefin. Svo liðu árin og þessi áleitna boðflenna gerði æ oftar vart við sig, fullkomnunarárátta sem gjarnan beindist að einhverju sem … Lesa meira