Author: Hildur Eir Bolladóttir

Á þessum fimm árum sem í ár eru liðin frá því að ég hætti að neyta áfengis hef ég einhvern veginn alltaf gætt þess, kannski í ákveðinni meðvirkni eða hreinum ótta við að vera talin teitistrunta, að tala ekkert um hvernig það sé að vera edrú innan um drukkið fólk. Ég hef sumsé þurft fimm ár til safna kjarki til að segja það sem mér raunverulega finnst um að vera edrú innan um blindfullt fólk. Ætli ástæðan sé ekki sú að normið í okkar samfélagi er að fullorðið fólk megi fokka reglulega upp í miðtaugarkerfi sínu á meðan edrúmennska er talin merki um annað hvort fasisma eða skrautlega fortíð. Áður en lengra er haldið langar mig að taka það skýrt fram að ég geri töluverðan greinarmun á fólki sem finnur á sér og fólki sem er fullt. Mér finnst oft mjög gaman að vera innan um þá sem kunna að … Lesa meira

Horft um öxl árið 2020.

Manstu bláan opal

Manstu fótanuddtækið í sama lit

Manstu Húsið á sléttunni

Manstu Sunnudagshugvekjuna í sjónvarpinu

Manstu Bryndísi Schram og Ladda í Stundinni okkar

Manstu Prins Póló í gömlu umbúðunum

Manstu veginn um Öxnadalsheiðina áður en hann var lækkaður

Manstu sveitaböllin í Víkurröst og Ýdölum

Manstu Vigdísi forseta

Manstu fimmstafa símanúmerin, mitt var 33106

Manstu Sinalco og Tab

Manstu Foreldraröltið um helgar á Akureyri

Manstu Dynheima

Manstu hamborgarana á Krókeyrarstöðinni

Manstu veginn yfir Vaðlaheiði

Manstu ávísanaheftið

Manstu skyldusparnaðinum

Manstu leikfangaverslun Sigurðar Guðmundssonar

Manstu lakkrísreimarnar í Amaro

Manstu börn að leik áður en snjallsímar komu til sögunnar

Manstu útileikina Yfir, Eina krónu og Hlaupa í skarðið

Manstu Bjarna Fel  og augabrúnirnar hans í íþróttafréttunum

Manstu tíu lítra mjólkurkassana með rauða tappanum

Manstu þulurnar í sjónvarpinu

Manstu ávarp útvarpsstjóra á gamlárskvöld

Manstu sjoppuna í Vaglaskógi

Manstu jólakortin

Manstu íslenskar kvikmyndir þegar þær fjölluðu um galið fólk í … Lesa meira

Það er kona sem kemur hingað í kirkjuna á kyrrðarstundir í hádeginu á fimmtudögum og hefur raunar komið í mörg ár sem hefur einstakt lag á því að segja alltaf eitthvað fallegt við samferðarfólk sitt þegar stundinni lýkur. Reyndar er það ekki bara það sem hún segir sem skiptir máli heldur ekki síður hvernig hún segir það. Hún horfir alltaf í augu manns eins og maður sé eina manneskjan í heiminum sem þurfi á uppörvun að halda, stundum er hún örlítið voteygð af hrifnæmi sem gerir það að verkum að maður veit að hún er virkilega að meina það sem hún er að segja og að það sem hún segir kviknar af trú og kærleika. Þessi kona er ekki að tala um hvað maður sé í fallegum fötum eða hárgreiðslan sé fín eða  maður hafi sagt gáfulega eða skemmtilega hluti á internetinu, nei hún segir frekar eitthvað á þessa leið„ … Lesa meira

Það er þetta með að upplifa allskonar og ólíkar tilfinningar á sama andartaki,  tilfinningar eins og gleði og sorg, ótta og dirfsku, tilhlökkun og trega. Jólin eru á vissan hátt mekka hinna ólíku og andstæðu tilfinninga.

Bernskujólin mín heima í Laufási við Eyjafjörð eru í minningunni björt og fögur og hlý, hafa jafnvel yfir sér ævintýralegan blæ. Staðurinn Laufás í vetrarklæðum var oft eins og klipptur út úr einhverju gömlu jóladagatali. Snjóhengjur slúttu fram af burstum torfbæjarins svo minnti á risavaxið piparkökuhús sem óviti hefur makað hvítum glassúr. Kirkjan og grafreitirnir í kringum hana, himnaríki í fannferginu, íslenskt Betlehem á jólum. Aldrei var ég ótta slegin sem barn að ganga um þennan stað, hvort heldur sem var að nóttu eða degi. Mamma og pabbi voru mikil jólabörn og mjög samtaka í að skapa stemningu inn á heimilinu, á aðventunni fannst mér alltaf eins og þau hlökkuðu jafn mikið til jólanna … Lesa meira

Við elskum, þess vegna syrgjum við. Ef til vill er sorgin sannasta birtingarmynd elskunnar. Það er svo mikilvægt að minna sig reglulega á það þegar ástvinur er kvaddur og við tekur líf í breyttri mynd. Að minna sig á að sorgin er ást en ekki dauði, sorgin er upprisa ekki krossfesting, mennska ekki vonska, sorgin er afkvæmi alls þess besta sem fólgið er í sálu mannsins. Hún er djúpstætt þakklæti, nautsterk tengsl, hnausþykk umhyggja, alheims viska, naflastrengurinn við guðdóminn. Sorgin er sannleikurinn sjálfur sem býr innra með okkur, í hjörtum okkar.

Jólin eru í nánd, hátíð sannleikans og því einnig hátíð sorgarinnar, þegar við umvefjum reynslu okkar, ástvinamissi og söknuð reifum, leggjum í jötu og lútum höfði, sameinumst í kærleikanum hvert til annars og leyfum barninu að  leiða okkur í visku sinni. Jólin eru huggun harmi gegn ef við einblínum á kjarnaboðskap þeirra.

Unnusti minn er ekkill, missti eiginkonu sína úr krabbameini fyrir rúmum þremur árum.  Ég annaðist útför hennar sem prestur, síðar hittumst við aftur, ég og ekkillinn og felldum hugi saman. Kannski svolítið óvenjuleg saga, en lífið hefur líka tilhneigingu til að vera nokkuð óvenjulegt. Sennilega eru það bara við manneskjurnar sem höfum einhverjar óljósar hugmyndir um að það eigi að vera venjulegt og vitum samt  ekkert hvað það þýðir að vera venjuleg. Um það leyti sem við hófum okkar samband kom í ljós að eldri dóttir unnustans ætti von á barni. Samband okkar hefur því þróast samhliða einni meðgöngu. Við fundum ást okkar stækka eins og barn í móðurkviði. Á litríkum haustdegi fæddist lítil stúlka, yndisleg og fullkomin með tíu fingur og tíu tær, ákveðið, athugult augnaráð, kyrru í nýfæddri sál, hvítri sem ölbu. Síðastliðinn sunnudag var hún færð til skírnar, stjúpamman jós hana vatni eilífs lífs, föðuramman þerraði tár … Lesa meira

Ég held að það sé raunverulega hægt að fara í gegnum heila mannsævi án þess að kunna að elska. Það er skelfing vont. Vont getur samt vanist ótrúlega fljótt.

Ég held að það sé raunverulega hægt að ná heilmiklum árangri í lífinu án þess að kunna að elska, að það sé alveg hægt að öðlast starfsframa, eignast fjölskyldu, vera foreldri og jafnvel líta hamingjusamlega út á samfélagsmiðlum, án þess að kunna að elska. Ég held einnig að til séu margir góðir foreldrar, að minnsta kosti mjög vel meinandi foreldrar sem koma börnum sínum til manns þannig að þau njóti hagsældar án þess að hafa nokkurn tíma í raun lært af foreldrum sínum þá list að elska. Að sama skapi held ég að ástæða þess að manneskjan upplifi svo oft djúpstæða óhamingju í lífinu þrátt fyrir að hafa öll sýnileg gæði sé vegna þess að henni hefur ekki verið kennt að … Lesa meira

„ Ég hef aldrei heyrt um gott hjónaband sem endað hefur með skilnaði“ sagði heimilislæknirinn við mig þegar ég fór til hans að sækja mér vottorð vegna veikindaleyfis sem ég sit núna eins og hvern annan kúrs í háskóla lífsins. Þá höfðum við, ég og læknirinn afgreitt fyrsta mál á dagskrá og gátum undið okkur í næsta og þarnæsta og þar þarnæsta áður en hann hafði lokið við að skrifa út veikindaleyfi og sjúkraþjálfunarbeiðni og ýmislegt fleira sem gott er að hafa til taks þegar „skipið“ er dregið í slipp. Stundum getur bara verið heilmikil hjálp í því að tala við heimilislækninn sinn, einkum ef hann er ekkert sérstaklega takmarkaður og hefur nokkuð ríka tilfinningagreind. Sama má segja um sjúkraþjálfarann, ef hann er þannig manneskja getur hann nýst manni bæði til líkamlegrar og andlegrar heilsubótar. Allar þær starfsstéttir sem á einhvern hátt koma að heilsu mannsins skarast og oft er … Lesa meira

Haustið hefur lengi verið minn eftirlætis árstími. Mér finnst náttúran sjaldan ef aldrei jafn falleg og á haustin, jafnvel ekki einu sinni á vorin þegar hún þó vaknar til lífssins og endurfæðisst, gróður er nýr og afkvæmi manna og dýra kallast á af túni. Vorið er vissulega yndislegt í eftirvæntingu sinni en þó finnst mér haustið betra, það er einhver sátt, eitthvert æðruleysi yfir haustinu sem gerir það að verkum að hver dagur fær þá frekar að nægja sína gleði og sína þjáningu. Haustin marka oft breytingar í lífi okkar, sumir hefja skólagöngu á nýju stigi, aðrir fara í fyrsta sinn út á vinnumarkað og svo eru margir sem setja sér ný markmið og stefnu í venjubundinni rútínu. Ég var einmitt ein af þeim sem fann oft bæði hvöt og kraft til að setja mér ný markmið fyrir veturinn, skapa mér ný verkefni sem væru ögrandi og þroskandi. Að barnsskónum … Lesa meira

„ Hver er sinnar gæfu smiður?“ Var yfirskrift greinar sem ég skrifaði átján ára gömul í skólablað Menntaskólans á Akureyri. Greinin fjallaði um forvarnarþing gegn vímuefnaneyslu ungmenna sem ég sótti á vegum skólans og var svo fengin   til að skrifa um í Muninn nemendablað MA. Frómt frá sagt glottu vinir mínir út í annað þegar drottningin af Góða dátanum, Malibúprinsessa Sjallans, bjórynjan af Kaffi Karólínu sendi frá sér þessa grein eins og hún hefði löngum starfað með Steina löggu í áfengiseftirlitinu og fundið upp foreldraröltið í kjölfarið og látið loka Dynheimum vegna óspekta. Sko manneskjan sem vissi ekki fyrr en á fjórða ári í framhaldsskóla að dreifbýlisstyrkurinn væri ætlaður til að standa straum af hlutum eins og mat og skólabókum en ekki sem hlutafé í áfengis og tóbaksverslun ríksisins. Það er hins vegar allt önnur og skemmtilegri saga, sem verður sögð síðar.

Hitt man ég að á tímum engra snjallsíma … Lesa meira