Author: Hildur Eir Bolladóttir

Við eigum eftir að læra heilmikið af þessari kórónaveiru og uppgötva ýmislegt sem varpar ljósi á allt hið þakkarverða í okkar daglega lífi. Eitt það fyrsta sem mér dettur í hug er snertingin. Snerting segir svo margt, oft miklu meira en talað mál. Um helgina hef ég þjónað við tvær litlar skírnarathafnir þar sem fjölskyldur hafa komið saman til að fagna nýjum fjölskyldumeðlim og allri þeirri ást og þeirri gleði sem eitt lítið barn ber inn í heiminn. Þá er auðvitað mjög skrýtið og erfitt að mega ekki snertast, geta ekki faðmað foreldrana að athöfn lokinni, ömmurnar og afana og alla sem eru fullir af einlægum tilfinningum við stund sem er svo langt frá því að vera sjálfsögð, stund sem er svo máttug í varnarleysi barnsins. Maður er aldrei jafn glaður en um leið biðjandi eins og við skírn ungbarns. Þá er líka svo skrýtið að þegar ekki má snertast … Lesa meira

Hefurðu veitt því eftirtekt þegar fólk talar um einhvern sem er kannski nýlátinn og hefur á orði að viðkomandi hafi verið yndisleg manneskja sem hafi þó ekki alltaf átt auðvelt líf eða jafnvel mjög erfitt? Þannig má ráða af samhengi orðanna að það sé til marks um mikla mannkosti og styrk að geta verið gefandi og góð manneskja, jafnvel þótt lífið hafi farið óblíðum höndum um mann. Ég hef raunar staðið sjálfa mig að því að tala um fólk í þessu samhengi, tekið sérstaklega fram að hinn látni hafi  verið einstakur þrátt fyrir sínar miklu raunir. Ef ég hins vegar rýni betur í hugsunina sé ég fljótt að hæglega megi snúa henni upp í það að fólki ætti kannski að leyfast að vera frekar andstyggilegt hafi það lifað mikinn sársauka. Hljómar þó frekar fjarstæðukennt, ekki satt?

Norsku sjónvarpsþættirnir Exit hafa vakið mikla athygli undanfarið og verið til sýningar í ríkissjónvarpinu … Lesa meira

Orðið ábyrgð virðist verða mér hugleiknara með aldrinum. Þegar ég var yngri olli það mér fremur óeirð, fannst það kannski hljóma eins og eldhúsdagsumræður á Alþingi, nokkuð sem varð víst að gerast en gat aldrei orðið skemmtilegt.

Samt tók ég snemma töluverða ábyrgð þó ekki væri nema bara fyrir það eitt að flytja að heiman sextán ára gömul og sjá um mig sjálf eins og raunar svo margir af minni kynslóð gerðu sem þurftu að sækja menntun í önnur byggðarlög.

Þegar maður er ungur er ábyrgð oft eitthvað sem virðist hefta möguleika manns á að gera það sem er skemmtilegt. Maður upplifir nám jafnvel sem töluverða truflun á félagsslífi og hollt mataræði og hreyfingu sem óþarfa inngrip í notalega hvíld, vinna virkar jafnvel sem afplánun. Með öðrum orðum þá einkennir ungdómsárin oft sú þrá að lifa góðu lífi án teljandi fyrirhafnar. Þetta er vissulega ekki einhlítt og margt ungt fólk … Lesa meira

Mér liggur á hjarta að tala um vanvirk tengsl. Á nýrri plötu Bubba Morthens sem nefnist Regnbogans stræti er að finna samnefnt lag með eftirfarandi erindi:

Sumar manneskjur sannleikann þrá  

og aðrir þol’ann ekki vilj’ aldrei sjá.

Sumir erfa áföll forfeðra sinna

meðan aðrir hamingju í hjarta finna.

 

Já það er þetta með að erfa áföll forfeðra sinna.

Mér finnst mjög magnað að Bubbi skuli gera þetta að yrkisefni en þarf þó ekki að undra, komandi frá manni sem hefur eflaust unnið töluverða sjálfsvinnu í gegnum líf sitt.

Við vitum svo margt í dag um heilbrigt líferni, vitum að það er óhollt að reykja og drekka áfengi, vitum að gæði svefns skiptir miklu fyrir bæði andlega og líkamlega heilsu, að svefnleysi getur veikt ónæmiskerfi okkar, valdið kvíða og depurð og ýtt undir offitu. Við vitum að sykur er óhollur og að góð fita er bráðnauðsynleg. Við vitum að streitan … Lesa meira

Á þessum fimm árum sem í ár eru liðin frá því að ég hætti að neyta áfengis hef ég einhvern veginn alltaf gætt þess, kannski í ákveðinni meðvirkni eða hreinum ótta við að vera talin teitistrunta, að tala ekkert um hvernig það sé að vera edrú innan um drukkið fólk. Ég hef sumsé þurft fimm ár til safna kjarki til að segja það sem mér raunverulega finnst um að vera edrú innan um blindfullt fólk. Ætli ástæðan sé ekki sú að normið í okkar samfélagi er að fullorðið fólk megi fokka reglulega upp í miðtaugarkerfi sínu á meðan edrúmennska er talin merki um annað hvort fasisma eða skrautlega fortíð. Áður en lengra er haldið langar mig að taka það skýrt fram að ég geri töluverðan greinarmun á fólki sem finnur á sér og fólki sem er fullt. Mér finnst oft mjög gaman að vera innan um þá sem kunna að … Lesa meira

Horft um öxl árið 2020.

Manstu bláan opal

Manstu fótanuddtækið í sama lit

Manstu Húsið á sléttunni

Manstu Sunnudagshugvekjuna í sjónvarpinu

Manstu Bryndísi Schram og Ladda í Stundinni okkar

Manstu Prins Póló í gömlu umbúðunum

Manstu veginn um Öxnadalsheiðina áður en hann var lækkaður

Manstu sveitaböllin í Víkurröst og Ýdölum

Manstu Vigdísi forseta

Manstu fimmstafa símanúmerin, mitt var 33106

Manstu Sinalco og Tab

Manstu Foreldraröltið um helgar á Akureyri

Manstu Dynheima

Manstu hamborgarana á Krókeyrarstöðinni

Manstu veginn yfir Vaðlaheiði

Manstu ávísanaheftið

Manstu skyldusparnaðinum

Manstu leikfangaverslun Sigurðar Guðmundssonar

Manstu lakkrísreimarnar í Amaro

Manstu börn að leik áður en snjallsímar komu til sögunnar

Manstu útileikina Yfir, Eina krónu og Hlaupa í skarðið

Manstu Bjarna Fel  og augabrúnirnar hans í íþróttafréttunum

Manstu tíu lítra mjólkurkassana með rauða tappanum

Manstu þulurnar í sjónvarpinu

Manstu ávarp útvarpsstjóra á gamlárskvöld

Manstu sjoppuna í Vaglaskógi

Manstu jólakortin

Manstu íslenskar kvikmyndir þegar þær fjölluðu um galið fólk í … Lesa meira

Það er kona sem kemur hingað í kirkjuna á kyrrðarstundir í hádeginu á fimmtudögum og hefur raunar komið í mörg ár sem hefur einstakt lag á því að segja alltaf eitthvað fallegt við samferðarfólk sitt þegar stundinni lýkur. Reyndar er það ekki bara það sem hún segir sem skiptir máli heldur ekki síður hvernig hún segir það. Hún horfir alltaf í augu manns eins og maður sé eina manneskjan í heiminum sem þurfi á uppörvun að halda, stundum er hún örlítið voteygð af hrifnæmi sem gerir það að verkum að maður veit að hún er virkilega að meina það sem hún er að segja og að það sem hún segir kviknar af trú og kærleika. Þessi kona er ekki að tala um hvað maður sé í fallegum fötum eða hárgreiðslan sé fín eða  maður hafi sagt gáfulega eða skemmtilega hluti á internetinu, nei hún segir frekar eitthvað á þessa leið„ … Lesa meira

Það er þetta með að upplifa allskonar og ólíkar tilfinningar á sama andartaki,  tilfinningar eins og gleði og sorg, ótta og dirfsku, tilhlökkun og trega. Jólin eru á vissan hátt mekka hinna ólíku og andstæðu tilfinninga.

Bernskujólin mín heima í Laufási við Eyjafjörð eru í minningunni björt og fögur og hlý, hafa jafnvel yfir sér ævintýralegan blæ. Staðurinn Laufás í vetrarklæðum var oft eins og klipptur út úr einhverju gömlu jóladagatali. Snjóhengjur slúttu fram af burstum torfbæjarins svo minnti á risavaxið piparkökuhús sem óviti hefur makað hvítum glassúr. Kirkjan og grafreitirnir í kringum hana, himnaríki í fannferginu, íslenskt Betlehem á jólum. Aldrei var ég ótta slegin sem barn að ganga um þennan stað, hvort heldur sem var að nóttu eða degi. Mamma og pabbi voru mikil jólabörn og mjög samtaka í að skapa stemningu inn á heimilinu, á aðventunni fannst mér alltaf eins og þau hlökkuðu jafn mikið til jólanna … Lesa meira

Við elskum, þess vegna syrgjum við. Ef til vill er sorgin sannasta birtingarmynd elskunnar. Það er svo mikilvægt að minna sig reglulega á það þegar ástvinur er kvaddur og við tekur líf í breyttri mynd. Að minna sig á að sorgin er ást en ekki dauði, sorgin er upprisa ekki krossfesting, mennska ekki vonska, sorgin er afkvæmi alls þess besta sem fólgið er í sálu mannsins. Hún er djúpstætt þakklæti, nautsterk tengsl, hnausþykk umhyggja, alheims viska, naflastrengurinn við guðdóminn. Sorgin er sannleikurinn sjálfur sem býr innra með okkur, í hjörtum okkar.

Jólin eru í nánd, hátíð sannleikans og því einnig hátíð sorgarinnar, þegar við umvefjum reynslu okkar, ástvinamissi og söknuð reifum, leggjum í jötu og lútum höfði, sameinumst í kærleikanum hvert til annars og leyfum barninu að  leiða okkur í visku sinni. Jólin eru huggun harmi gegn ef við einblínum á kjarnaboðskap þeirra.

Unnusti minn er ekkill, missti eiginkonu sína úr krabbameini fyrir rúmum þremur árum.  Ég annaðist útför hennar sem prestur, síðar hittumst við aftur, ég og ekkillinn og felldum hugi saman. Kannski svolítið óvenjuleg saga, en lífið hefur líka tilhneigingu til að vera nokkuð óvenjulegt. Sennilega eru það bara við manneskjurnar sem höfum einhverjar óljósar hugmyndir um að það eigi að vera venjulegt og vitum samt  ekkert hvað það þýðir að vera venjuleg. Um það leyti sem við hófum okkar samband kom í ljós að eldri dóttir unnustans ætti von á barni. Samband okkar hefur því þróast samhliða einni meðgöngu. Við fundum ást okkar stækka eins og barn í móðurkviði. Á litríkum haustdegi fæddist lítil stúlka, yndisleg og fullkomin með tíu fingur og tíu tær, ákveðið, athugult augnaráð, kyrru í nýfæddri sál, hvítri sem ölbu. Síðastliðinn sunnudag var hún færð til skírnar, stjúpamman jós hana vatni eilífs lífs, föðuramman þerraði tár … Lesa meira