Við eigum eftir að læra heilmikið af þessari kórónaveiru og uppgötva ýmislegt sem varpar ljósi á allt hið þakkarverða í okkar daglega lífi. Eitt það fyrsta sem mér dettur í hug er snertingin. Snerting segir svo margt, oft miklu meira en talað mál. Um helgina hef ég þjónað við tvær litlar skírnarathafnir þar sem fjölskyldur hafa komið saman til að fagna nýjum fjölskyldumeðlim og allri þeirri ást og þeirri gleði sem eitt lítið barn ber inn í heiminn. Þá er auðvitað mjög skrýtið og erfitt að mega ekki snertast, geta ekki faðmað foreldrana að athöfn lokinni, ömmurnar og afana og alla sem eru fullir af einlægum tilfinningum við stund sem er svo langt frá því að vera sjálfsögð, stund sem er svo máttug í varnarleysi barnsins. Maður er aldrei jafn glaður en um leið biðjandi eins og við skírn ungbarns. Þá er líka svo skrýtið að þegar ekki má snertast við slík tímamót, það er eins og fólk verði feimnara hvert við annað og tilfinningin fyrir að þekkjast eða tilheyra verður pínulítið fjarlægari sem er fullkomlega á skjön við það sem er að eiga sér stað. Þú sérð og heyrir fólkið þitt, ávarpar það og það sem þú segir getur verið einlægt og fallegt og innihaldsríkt en þegar ekki má faðmast eða kyssast er eins orðin missi aðeins flugið.
Án snertingar er lífið líkt og vængstýfður fugl. Án snertingar er eins og allir verði svolítið einmana þótt þeir séu alls ekki einir á ferð. Hugsa sér hvað snerting er máttug og hvað mikið er tekið frá okkur þegar við megum ekki snertast en hugsa sér þá líka hvað það er skelfilegt þegar snerting er misnotuð og meiðandi. Hugsa sér hvað fólk er rænt miklum lífsgæðum þegar frá því er tekið traustið gagnvart mannlegri snertingu. Kórónaveiran á eftir að kenna okkur hvað lífið er fátæklegt án snertingar en um leið kennir hún okkur hvað snerting er heilög, viðkvæm og vandmeðfarin.