Author: Hildur Eir Bolladóttir

Nú stendur yfir meistaramánuður í íslensku samfélagi, þátttaka er vissulega valkvæð en  áhrifa gætir engu að síður í almennri umræðu, sumir taka þetta alvarlega og setja sér mjög skýr markmið á meðan aðrir hafa nákvæmlega engan áhuga á því að taka þátt.

Ég hef persónulega ákveðið að verja meistaramánuðinum í það hafa örlítið eða jafnvel talsvert meiri samúð með sjálfri mér og helst ekki hætta því þegar nóvember gengur í garð því þá reynir nú fyrst á sjálfsástina er jólaannir þokast nær.

Nú gæti verið að einhverjir túlki þetta markmið mitt annars vegar sem yfirgengilega sjálflægni eða hreinlega aumingjaskap enda lifum við í tíðaranda sem er sífellt að krefjast þess að við herðum okkur, gefum í, bætum við, eflum sektarkenndina og síðast en ekki síst bjóðum skömminni í kaffi.

Þegar ég var átta ára gömul var ég látin læra svokallaða speglun í stærðfræði í Grenivíkurskóla, ég man að foreldrar mínir … Lesa meira

Ég veit ekki hvort þið deilið með mér húmor  fyrir dönsku trúðunum eða þáttunum um þá Frank og Casper sem ríkissjónvarpið sýndi fyrir nokkrum árum. Ég veit að þeir fara oft býsna langt yfir strikið og ögra sómakennd fólks, rífa í gildi og viðmið og hrista til hugmyndir okkar um það sem er leyfilegt. Ég hef ósjaldan átt samræður við fólk  um eðli þessa húmors og smekklegheit. En þeir félagar hafa líka gert eina bíómynd í fullri lengd. Ég man einmitt þegar ég sat í sal Nýja bíós og horfði á þessa hrellimynd, þá var ég einmitt nýkomin til prestsstarfa hér á Akureyri sem gerði þetta nú kannski ekki auðveldara  og rann dýpra og dýpra  niður í sætið, grúfði mig í úlpukragann á meðan þeir félagar drógu okkur með sér í eitthvert ótrúlegasta húsfeðraorlof sem vitað er um. Það er skemmst frá því að segja að ég fór ekki fram … Lesa meira

Hefurðu spáð í hvað samskipti hjóna eða para hafa ólík en oft mikil áhrif á þig sem ert þeim nærri? Sum pör eru alltaf hátt uppi í hrifningu sinni á hvort öðru og virðast leitast eftir því af fremsta megni að sanna fyrir heiminum að þau sé brjálæðislega ástfangin, maður samgleðst þeim en skilur samt ekki af hverju þau geti ekki bara slakað á, þau eru búin að finna hvort annað og það er það sem skiptir máli. En svo eru önnur pör sem leggja sig fram um að vera gremjuleg og pirruð við hvort annað og leita jafnvel stuðnings þeirra sem eru í kringum þau, nota tækifærið til að varpa neikvæðu ljósi á makann á meðan einhver vitni eru að því eins og það sé leiðin til að vinna úr óuppgerðum sársauka og vonbrigðum. Þú mátt alls ekki misskilja mig með ástföngnu pörin, það gleður mig mjög að vera … Lesa meira

“Jæja Hildur mín stökktu nú yfir hestinn, svona láttu nú bara vaða, þú getur þetta.“ „Er það skylda?” spyr ég með skjálfandi röddu og horfi á alla hina krakkana í bekknum sem eru flest einum fimmtán kílóum léttari en ég, sumar stelpurnar jafnvel tuttugu. Það gerðist eftir að ég uppgötvaði ristað brauð með smjöri og rabbabarasultu og fannst dálítið fín hugmynd að borða kannski fjórar sneiðar í staðinn fyrir tvær. „Já, það er skylda og nú lætur þú bara  vaða  Hildur Eir“, segir Guðrún íþróttakennari og horfir á mig hvössum augum, varirnar bera gamal gróinni festu glöggt merki, þessi íþróttakennari er með svo langar fætur að hún veit ekki einu sinni hvað það er að stökkva, hún gæti hæglega klofað yfir hestinn þannig að ég er ekki líkleg til að kveikja nokkra samúð hjá henni.  Ég er 10 ára og ég hata íþróttir og ég veit að nú er engin … Lesa meira

Sumir halda að preststarfið sé eitthvert óvenjulegasta starf í heimi. Sjálf hef ég stundum gælt við þá hugmynd eftir daga þar sem ég hef haft aðkomu að svo ólíkum atburðum og tímamótum í lífi fólks að ég veit varla hvort ég er á mála hjá jólasveininum eða Jesú. Að vísu eiga þeir það báðir sameiginlegt að vera gjafmildir þó að jólasveinninn sé nú heldur veraldlegri í hugsun. Það sem ég á við er að preststarfið er svo fjölbreytt að það rúmast illa innan ákveðins ramma, sem málverk væri það hugsanlega fest á blindramma. En getur ekki verið að fleirum líði svona gagnvart sínu starfi? Erum við ekki öll á einhvern máta að gegna óvenjulegum störfum sem hafa oft teygjanlegan ramma? Og ef betur er að gáð sjáum við þá ekki ýmis líkindi með störfum hvers annars þó burðarverkið sé e.t.v. ólíkt?

Þegar ég fer að íhuga málið betur þá skýtur … Lesa meira

Ég átti eitt sinn samtal við bráðskarpa og skelegga konu sem á langt hjónaband að baki og stóran afkomendahóp. Við stóðum frammi fyrir sameiginlegu verkefni en í því verkefni kom fjölskyldulíf okkar beggja til tals „ Æ Hildur ég nenni ekki að vera að tala við fjölmiðla um mitt hjónaband, hvað ætti ég svo sem að segja? Við hjónin höfum bara böðlast þetta  áfram eins og öll önnur hjón.“ Orðalagið var mjög í takti við persónuna sem er ákveðin og hreinskilin en líka æðrulaus enda hefur hún hefur reynt það með ótímabærum ástvinamissi að lífið er ekki sjálfsagt. Þegar hún hins vegar orðaði þetta svona með hvatskeytslegum hætti þá sprakk ég úr hlátri þó við hefðum auðvitað verið að ræða grafalvarlegt mál. Síðan þá hefur þessi setning setið eftir í huga mér „ að böðlast áfram.“ Og einhvern veginn þykir mér alltaf meira og meira vænt um hana, hefði hún … Lesa meira

Þegar ég fæddi frumburðinn minn fyrir 12 árum síðan var það mér gríðarlegt kappsmál að þiggja engin verkjalyf í fæðingunni og tilkynnti það meira segja mjög hátíðlega um leið ég steig inn fyrir  þröskuldinn á Landspítalanum, samt vissi ég nákvæmlega ekkert út í hvað ég var að fara. Það sem ég hef verið drjúg á svipinn alveg þangað til að fæðingarlæknirinn þræddi einskonar heklunál upp fæðingarveginn til að sprengja belginn og hríðarnar skullu á taugakerfinu eins og norðlenskur vetur á þorra með svo þykku myrkri að það veldur stundum yfirþyrmandi innilokunarkennd. Drengurinn fæddist með fjörutíu sentimetra í höfuðmál og ég man að það heyrðist bældur taugaveiklunarhlátur frá ljósmóðurinni um leið og hún mundaði málbandið. Þegar ég horfi á fallega unglinginn minn í dag fæ ég næstum kjánahroll yfir þeim metnaði mínum að hafa fætt hann án deyfingar eða verkjalyfja eins og það væri meginmálið en ekki sú staðreynd að ég … Lesa meira

Eitt það besta við að hafa verið í samtals fjórum grunnskólum um ævina er að ég get hæglega talað nafnlaust um kennara og nemendur án þess að hægt sé að rekja frásagnir til föðurhúsanna, þeir sem voru á staðnum geta hugsanlega lagt saman tvo og tvo en það gætu þeir hvort eð er gert án minnar hjálpar. Nú var ég ekki það sem kallað er fyrirmyndarnemandi heldur meira svona fyrirferðarmikill nemandi. Ég var ekki afburðarnámsmaður en átti samt svona góða spretti hér og hvar, m.a. við ritgerðarsmíðar. Mér tókst t.d. að vera rekin úr vélritun og heimilisfræði en af sitthvorri ástæðunni, vélritun var mér gert að yfirgefa sökum skorts á samhæfingu handa en úr heimilisfræði vegna þess að ég missti óvart heilan saltstauk ofan í pott af mjólkurgraut sem var einmitt grauturinn sem kennarinn fékk að smakka við borðhaldið í lok tímans, ótrúleg óheppni.

Ég var líka næstum því rekin … Lesa meira

Ég trúi á Guð af því að ég hef séð norðurljós, regnboga, rauðan himinn og fullt tungl en líka af því að ég sé sólina rísa á hverjum degi. Ég trúi á Guð af því að ég hef fundið fóstur stækka og séð börn fæðast. Ég trúi á Guð af því að ég hef séð fólk visna og deyja en fundið það lifa í sál minni. Ég trúi á Guð af því að mér hefur verið fyrirgefið og ég sjálf fundið mátt til að fyrirgefa öðrum. Ég trúi á Guð af því að réttlætið finnur sér alltaf farveg í veröldinni.

Ég trúi á Jesú Krist sem gerði konur að lærisveinum sínum og var fyrstur til að draga verk þeirra fram í dagsljósið. Ég trúi á Jesú Krist sem afhjúpaði heimsku fordómanna og illsku aðgreiningar og hafnaði valdinu sem sundrar og selur sál sína. Ég trúi á Jesú Krist því orð … Lesa meira

Aldrei hefði mig grunað þegar ég lauk guðfræðiprófi fyrir um áratug síðan með kandidatsritgerð um samskipti Jesú við samversku konuna sem hann leysti úr ánauð fordóma og kynjamisrétti, að þegar ég færi út í starf sem prestur ætti mér stundum eftir að líða eins og ég ynni í klámiðnaðinum.

Ég var innblásin af nýrri guðfræði sem dr.Jón Ma Ásgeirsson og dr.Arnfríður Guðmundsdóttir ofl kennarar við deildina höfðu kynnt okkur nemendur fyrir. Jón heitinn sneri við öllum steinum í fjörunni og stillti okkur  upp við vegg, spurði hvernig við ætluðum að boða upprisu í samfélaginu þannig að upplýstur nútímamaðurinn gæti fundið þar merkingu, kinnroðalaust. Hjá Jóni fór ég fyrst að sjá upprisuna í margbreytilegu ljósi, ekki bara sem von um að lífið hefði ríkan tilgang þrátt fyrir þjáningar og dauða, heldur fór ég líka að sjá þennan undarlega atburð sem von um að baráttu fyrir félagslegu réttlæti væri alltaf þess virði … Lesa meira