Author: Hildur Eir Bolladóttir

Ég er alltaf að bíða eftir því að Guð segi mér að gera eitthvað annað en að vera prestur. Ástæðan fyrir því að ég fór í guðfræði á sínum tíma og tók vígslu var eiginlega sú að ég hélt að ég gæti ekki neitt annað. Ég var svo sem ekkert námsséní í menntaskóla, afleit í raungreinum og bara svona meðal í öllu hinu. Fékk að vísu alltaf hátt í dönsku, en hverjum er ekki sama. Það voru heldur ekki foreldrar mínir sem hvöttu mig til að fara út í prestskap, ég var ekkert að gera stóra hluti þegar ég fylgdi pabba eftir í hans embættisverkum, spilaði reyndar einu sinni á fiðlu í sunnudagaskóla á Svalbarðseyri og uppskar meira fliss en aðdáun. Þegar ég var nývígð 27 ára gömul og reyndi að ganga í prestaskyrtu innan um annað fólk leið mér alltaf svolítið eins og ég hefði orðið eftir við dimmiteringu … Lesa meira

Að elska er að skapa úr nóttu nýjan dag.
Draga gardínur frá glugga, breiða teppi yfir sæng
búa um rúm, hita kaffi
veiða fisk úr frosti.
Kveikja á barnatímanum, slökkva á útvarpinu
Smyrja kæfubrauð og festa í filmu.
Sjóða hafragraut, kyngja lýsi
og kúgast.
Blanda grænan drykk
“mamma er þetta geimverulýsi”?
Hugsa til kvöldsins
„á að steikja fiskinn eða baka?“
Kyssa bless, vera hress.
Hita bílinn, hlusta á Léttbylgjuna, skafa rúðu með geisladisk
til stuðnings gigtveikum
“ekki reynist frostið það, svo mikið er víst.”
Koma heim
borða fisk með ástvinum og tómatsósu.
Horfa á fréttir og Kastljós
Draga niður gardínur,
Pissa
elskast
kyssast
hin heilaga þrenning mannkyns.
Bjóða góða nótt
samlagast myrkrinu
Í draumi um nýjan dag
nýtt ljóð og nýjan hafragraut
Því hver vill lifa daginn í gær, lesa gömul ljóð og borða kaldan hafragraut?
Að elska er skapa úr nóttu nýjan dag ( HEB)… Lesa meira

Ungur maður spurði mig á kaffihúsi þar sem við sátum og sötruðum okkar Latte hvernig við gætum alið drengina okkar upp þannig að þeir verði ekki nauðgarar? Þetta var býsna stór spurning en sá ungi er fjölmiðlamaður og því vanur að þurfa að spyrja krefjandi spurninga. Ég er auðvitað ekki alvitur þó ég hafi vissulega gælt við þá hugmynd þegar ég var sirka 10 ára, svo þetta er mitt svar: Ekki einu sinni Jesús hefur getað alið börn sín upp á svo fullkominn máta að þau gerist ekki sek um að meiða og særa, ekkert foreldri hefur alla þræði í hendi sér þegar kemur að því að ala upp annan einstakling, sumir þræðir verða okkur alltaf ósýnilegir. Ofbeldi er í eðli sínu hungur, sá eða sú sem fremur ofbeldisverk lifir við einhvers konar skort, skort á heilsu, skort á samkennd með sjálfum sér og öðrum, skort á viðurkenningu og athygli, … Lesa meira

Í heimspekinni lærði ég það að við ættum aldrei að fullyrða hvort eitthvað sé til eða ekki til nema að gá að því fyrst. Ef ég fer inn í fatabúð og sé þar fallegan kjól sem er í stærð small, stærð sem ég hef ekki notað síðan um fermingu og ég spyr afgreiðslumanninn hvort hann eigi kjólinn í large og hann neitar án þess að kanna lagerinn þá fer ég út úr búðinni með þá tilfinningu að kjóllinn gæti verið til, kjóllinn sem hefði gert svo mikið fyrir mig á árshátíð Prestafélags Íslands sem verður haldin einhvern tímann.
Ef afgreiðslumaðurinn ( karl/kona) hefði farið bak við og leitað af sér allan grun þá væri ég sáttari. Hins vegar er sumt sem ekki er beinlínis hægt að sannreyna með því einu að gá, til dæmis það hvort Guð sé til, þess vegna segi ég aldrei “Guð er til” heldur “ég trúi … Lesa meira

Ég er alin upp með ferðamönnum og þess vegna þykir mér mjög vænt um þá. Ég sleit barnsskónum í Laufási við Eyjafjörð. Margir merkir klerkar hafa setið þann stað enda verið þar kirkja frá fyrstu kristni, sennilega er Björn Halldórsson þeirra þekktastur en hann þjónaði í Laufási á 19.öld og orti marga fallega sálma þar á meðal jólasálminn hugljúfa „Sjá himins opnast hlið.“ Kirkjan í Laufási var byggð árið 1865 og einnig er þar torfbær sem var byggður upp í tíð séra Björns á árunum 1866 – 1870, bærinn stendur enn í sinni upprunalegu mynd Foreldrar mínir sátu staðinn í 25 ár, pabbi var prestur og mamma svona „aðstoðarprestur“ í sjálfboðastarfi því hún helgaði líf sitt starfi kirkjunnar og hélt stórt og gestkvæmt heimili, annars er hún menntaður hárgreiðslumeistari svo því sé til haga haldið. Ég er yngst sex systkina, á sumrin sýndum við ferðamönnum gamla bæinn . Yngra systkini … Lesa meira

Það er flókið að vera manneskja,
ekki sambærilegt því að reikna stærðfræði
eða semja dróttkvæði
stjórna seðlabanka
og mynda fullkomna ríkisstjórn.
Það er alls ekki eins og að
syngja íslenska þjóðsönginn
án þess að lenda í andnauð
eða steikja kleinur sem hvorki eru of dökkar né ljósar.
Greiða úr flæktri jólaseríu
og skera andlit forsætisráðherra út í laufabrauð.
Þetta er flóknara en að læra trúarjátninguna fyrir fermingu
og velja nýjan forseta,
vera töff kirkja
og kynþokkafullur prestur
í fullum skrúða.
Vinna bæði með upprisuna
og dauðann.
Nei það er flókið að vera manneskja
á þann hátt sem enginn skilur, nema hafa reynt
og þess vegna skulum við halda áfram að tala um hvað það merkir að vera manneskja,
þar til allur heimurinn er með
og engum líður lengur eins og hann sé einn ( HEB)… Lesa meira

Heimur batnandi fer,samt hellist stundum yfir mig gegndarlaus fortíðarþrá sem bítur í barnslega hjartað. Ég er allt í einu komin með vídeóleigur á heilann,sakna þeirra eitthvað svo mikið. Nú hugsa ég bara um lyktina af blandi í poka og unglingahormónum sem léði þessum fornu menningarhúsum svo viðkunnanlegan blæ. Þá sá maður líka oft hverjir voru að byrja saman, ástfangin pör að leigja sér mynd og í dópamínrússinu samþykktu hörðustu naglar kannski að taka The Bridges of Madison county eða jafnvel Pretty woman þótt þeir hefðu frekar brutt lýsisperlur en að horfa á þetta meðan þeir voru einhleypir. Þarna sá maður líka alvöru kvikmyndanyrði sem vissu í alvörunni hverjir hönnuðu hljóðeffekta í myndunum sem þeir voru að leigja, þetta voru svona týpur með yfirnáttúrulegan orðaforða í ensku og drukku kók í morgunmat. Svo voru það miðaldra hjónin sem leigðu sér franska mynd um önnur miðaldra hjón í tilvistarkreppu, þetta voru svona … Lesa meira

Á netinu las ég erlenda grein sem fjallar um hvernig iðkun þakklætis hefur áhrif á framleiðslu taugaboðefna sem stjórna andlegri líðan. Í greininni kemur m.a. fram að viðleitnin ein og sèr til að finna eitthvað þakkarvert í lífi sínu verður til að hækka í serótónín og dópamín lóni heilans. Skortur á þessum boðefnum eru talin valda andlegri vanlíðan og hafa áhrif á sjálfsmynd okkar og sýn á samferðarfólkið. Þess vegna skiptir máli að framleiðslan sé í jafnvægi. Í greininni kemur fram að iðkun þakklætis hafi taugalífeðlisfræðileg áhrif á heilastarfsemi okkar. Þetta á sér auðvitað samhljóm við þá staðreynd að þegar við verðum t.d. ástfangin þá eykst dópamínframleiðsla heilans, þá líður okkur eins og við svífum á draumbleiku skýi. Þegar makinn verður svo að sjálfgefnum hlut lækkar í dópamínlóninu og við förum að sjá ýmsa galla í fari okkar heittelskaða sem skiptu engu máli meðan við við kúrðum okkur ofan í … Lesa meira

Móðir mín hefur alla tíð haldið því fram að ég hafi fæðst fullorðin, í fyrsta lagi var ég tæpar 20 merkur við fæðingu og höfuðmálið með slíkum ósköpum að mér finnst stundum eins og mamma sé enn tæpum fjörutíu árum síðar að velta fyrir sér hvernig þetta gat gerst. Mamma hefur oft rifjað upp að mér hafi legið reiðinnar býsn á að byrja að ganga og að ég hafi gengið upp og niður stigana heima í Laufási aðeins ársgömul, án þess að halda í handriðið. Mamma er reyndar hálfur vestfirðingur og lætur sögugenin oft hlaupa með sig í gönur, þarna held ég reyndar að hún sé að smyrja allverulega á staðreyndir málsins. Engu að síður er það rétt að ég var nokkuð kotroskinn krakki, ég man nefnilega sjálf hvað ég hlakkaði til að verða fullorðin, það sem mér fannst erfiðast að upplifa sem barn var ef ég fullorðið fólk tók … Lesa meira

Í sumarfríinu mínu í ár sem ég varði í Frakklandi og á Spáni las ég m.a. dagbók Leifs H Muller sem ber heitið Í Fangabúðum Nazista. Ég verð að viðurkenna að lestur þessarar bókar í sumarfríi á suðrænum slóðum þar sem mínar helstu áhyggjur sneru að því hvað ætti að vera í kvöldmatinn og hvort drykkirnir væru orðnir nógu kaldir, reyndist næstum súrrealískur. Mér leið eins og ég væri að ganga um fátækrahverfi Ríó De Janeiro í milljón króna pels með rjómatertu í kjaftinum. Það er hins vegar þannig með þessa bók að maður getur ekki lagt hana frá sér eftir að hún hefur verið opnuð. Lýsingar Leifs á aðbúnaði bæði í Grini, norsku fangabúðunum sem voru rétt utan við Osló og síðar í Sachsenhausen í Þýskalandi eru svo sláandi að maður getur ekki hætt. Frásögnin er bæði nákvæm og hispurslaus, það kemur fram í eftirmála bókarinnar sem er skrifaður … Lesa meira