Hildur Eir Bolladóttir Posts

Tvær konur á tíræðisaldri urðu mér innblástur þessarar hugleiðingar. Önnur er tengdamóðir mín Sigurjóna Kristinsdóttir en hin er Vigdís Finnbogadóttir fyrrum forseti.

Á nýliðnu aðfangadagskvöldi þar sem tengdamóðir mín sat til borðs með okkur og hamborgarhryggurinn var að mjatla í gegnum meltingarkerfið ásamt rósakáli og brúnuðum kartöflum kom upp sú hugmynd meðal yngri kynslóðarinnar að kannski væri gaman að grípa í spil þegar pakkastundin væri afstaðinn. Með öðrum orðum þá var verið að leggja drög að dagskrá kvöldsins því ekki máttum við til þess hugsa að vera með öllu iðjulaus þegar búið væri að rífa utan af gjöfunum og eitthvað fannst okkur nú nöturlegt til þess að hugsa að liggja öll upp í sófa á samfélagsmiðlum. „Þegar ég var stelpa þá mátti alls ekki spila á aðfangadagskvöldi né jóladag og heldur ekki sauma út, pabbi sagði að þá gæti maður átt á hættu að stinga í Jesúbarnið“ sagði tengdamóðir mín … Lesa meira

Kæra Jesúbarn. Þú ert hér og við erum hér vegna þín. Akureyrarkirkja er full af fólki, söfnuði þínum. Fólki á öllum aldri með allskonar tilfinningar, ævisögur og lífsreynslu í farteskinu sem það er komið með hingað til að spegla í tilvist þinni, já í anda þínum. Þau hafa nú þegar hlýtt á guðspjallið skráð af honum Lúkasi lækni og guðspjallamanni. Hef ég einhverju við það að bæta kæra Jesúbarn?

Kæra Jesúbarn, fólkið er eins og þú veist komið til að spegla líf sitt, tilfinningar, sögu og reynslu í þér. Leiddu okkur áfram á þeirri vegferð hér í kvöld. Já leiddu okkur inn í gripahúsið á Betlehemsvöllum, finndu okkur stað í heysátunni framan við jötuna, við höfum öll gott af því að hvíla við jórtrið í húsdýrunum meðan við sækjum friðinn frá ásjónu þinni, þú nýfædda guðsbarn. Er annað hægt en að fella grímuna í návist þinni? Ef ekki í návist … Lesa meira

Ég ætla ekki að hafa mjög mörg orð um sjúkdómssögu mína hér heldur leggja áherslu á annað. En ykkur til upplýsingar get ég þó sagt frá því að ég greindist með endaþarmskrabbamein vorið 2020 og fór í sex vikna geislameðferð á Landspítalanum og töflumeðferð samhlið og eina lyfjainndælingu. Síðan fór ég aftur norður til að gróa sára minna því að geislar á slímhúð í grindarholi og nárasvæði er auðvitað töluverð áskorun sem þurfti góðan tíma til að gróa. Ég tók aftur til starfa um áramót 2021 en í lok mars sama ár greindist ég með meinvarp í lifrinni og undirgekkst þá aðgerð á Landspítalanum þar sem partur af lifrinni er innihélt meinsemdina var skorinn burt og við tók sex mánaða lyfjameðferð hér á Akureyri sem lauk fyrir um ári síðan.

Það sem hins vegar skiptir meira máli að mínu mati að tala um hér í dag eru allir bragðarefirnir sem … Lesa meira

Í dag höldum við allraheilagramessu hátíðlega en síðustu þrjúhundruð ár eða svo hefur þessi dagur verið helgaður öllum látnum sálum í kristinni kirkju þótt hann eigi sér mun lengri sögu úr kaþólskri trú af því að vera dagur látinna píslarvotta og þar af leiðandi dagur allra þeirra dýrlinga sem ekki eiga sér sérstakan dag í kirkjuárinu. Fyrsti sunnudagur í nóvember mánuði er því sérstaklega helgaður minningu látinna í evangelískri lútherskri kirkju og er það mjög fallegt, merkingarbært og mikilvægt.

Um leið og við hugsum til látinna ástvina og samferðarfólks er eðlilegt að sorgin láti á sér bæra, hún er jú gjaldið sem við greiðum fyrir að eiga ástvini og náin tengsl við dauðlegar verur. Sú manneskja sem kysi að vera alfarið laus undan sársauka sorgarinnar þyrfti jafnframt að velja að eiga alls engin tengsl við menn og dýr á ævigöngu sinni.  Það sem meira er, hún þyrfti líka að velja … Lesa meira

Mig langar kannski ekki að tala um þetta hér við ykkur spariklædd og spennt fyrir þingvetrinum en ég ætla samt að gera það, vegna þess að ég held að það sé gagnlegt og kirkjan á umfram allt að tala um gagnlega hluti. Kirkjan á að hugga, uppörva, leiða og blessa og tala um gagnlega hluti, líka þegar hana langar frekar að tala um eitthvað létt og skemmtilegt.

Þess vegna ætla ég að tala um dauðaótta hér í dag. En af því að ég kann illa við að prédika yfir öðru fólki án þess að taka sjálfa mig í gegn um leið þá ætla ég að byrja á því að segja ykkur að ég er ekki undanskilin þeim ógagnlega veruleika sem er efniviður þessarar prédikunar. Mig langar þess vegna að segja ykkur frá einni birtingarmynd óttans sem hefur verið mér dulin, þar til nýlega. Þannig er að eftir krabbameinsveikindi eins og … Lesa meira

Það er stundum sagt að ef maður hafi ekki heilsu þá hafi maður ekki neitt. Ég verð að segja að þessu er ég hjartanlega ósammála. Það er auðvitað þeim sem fyrir verður mikið áfall og sorg að missa heilsuna, ekki síst ef heilsubresturinn er varanlegur, ekki dreg ég dul á þá angist. Þó held ég og þykist vita að manneskjur geti átt mikil lífsgæði og hamingjuríkt líf þrátt fyrir allt, margir kynnast einmitt fyrst eigin styrk, þrautseigju og visku að ég tali nú ekki um djúpstæðum kærleika samferðarfólks og vinarþeli þegar þeir verða fyrir heilsutapi. Margir upplifa frið í æðruleysi sínu. Eins er svo margt sem fólk uppgötvar að það geti sinnt og hafi hæfileika til þegar annað er tekið sökum veikinda.

  Hins vegar er ég sannfærð um að það að lifa við stríð, sé nokkuð sem yfirtaki svo líf fólks að það sé mjög erfitt að njóta lífsgæða og … Lesa meira

Í aðdraganda guðsþjónustu sem helguð var hannyrðum og við nefndum prjónamessu átti ég áhugaverð samtöl við nokkra einstaklinga sem hafa sagt mér frá því hvernig hannyrðir og þá sér í lagi prjónaskapur hafa bjargað sálarheill þeirra á erfiðum tímum. Kona ein tjáði mér á dögunum að þegar hún hafi gengið í gegnum erfiðan hjónaskilnað og verið næst því frosin af angist og sorg hafi hún prjónað hverja peysuna á fætur annarri líkt og væri hún í akkorðsvinnu. Þannig sagðist hún hafa í raun sefað sjálfa sig og komist yfir erfiðasta hjallann í sínu skilnaðarferli. Sjálf fór ég ekki að prjóna fyrr en ég veiktist fyrir tveimur árum. Fram að því hafði prjónaskapur verið nokkuð sem ég var algjörlega búin að afskrifa eftir hörmulega vegferð í skóla þar sem mér tókst engan veginn að virkja áhuga eða einbeitingu til að gera nokkurn skapaðan hlut í handavinnutímum. Í raun og sanni var … Lesa meira

Langalangamma mín tók sitt eigið líf. Hún hét Guðrún, var fædd 9.maí árið 1839 en drukknaði í Köldukvísl á Tjörnesi á miðju sumri árið 1895. Faðir minn, afkomandi hennar minntist aldrei, að mér vitandi, á þessi örlög langömmu sinnar sem honum hlýtur þó eiginlega að hafa verið kunnugt um miðað við hversu fróður hann var um sínar ættir.

Þegar pabbi var á fjórða aldursári eignaðist hann bróður sem lést nokkurra mánaða gamall úr veikindum sem ég hef aldrei fengið frekari útlistun á, líklegast hefur það verið hin svokallaða barnaveiki sem var býsna skæð. Litla drengnum var gefið nafn en ég fæ hvergi staðfestingu á því hvort hann hafi heitið Ingvi eða Ingi en annað hvort nafnið var það. Systir pabba sem er sú eina er eftir lifir af upprunafjölskyldu föður míns  segir mér að í raun hafi aldrei verið talað um bróður hennar sem lést í frumbernsku en skuggi sorgarinnar … Lesa meira

Þegar ég fermdist fyrir sléttum þrjátíu árum voru ekki til neinir samfélagsmiðlar, ekkert Facebook, Instagram, Tik tok eða Snapchat. Þá voru heldur ekki til snjallsímar eða yfirhöfuð farsímar nema bara svona risastórir bílasímar sem að þóttu mikið tækniundur. Þegar ég fermdist var enn hringt úr skífusíma og flett upp í svokölluðum símaskrám. Þegar ég fermdist var öll sjónvarpsdagskrá í rauntíma og fólk þurfti að taka upp á svokallaðar vídeóspólur ef það vildi eiga eitthvað úr sjónvarpinu til að horfa á seinna. Tónlist var spiluð af hljómplötum en geisladiskar voru reyndar að koma sterkir inn á þessum tíma. Í sjónvarpinu voru svokallaðar þulur sem sögðu manni hvað yrði næst á dagskrá. Þegar ég fermdist voru engin Hvalfjarðargöng, maður þurfti að aka allan Hvalfjörðinn á leiðinni milli Akureyrar og Reykjavíkur, það gat verið ótrúlega þreytandi, sérstaklega af því að Hvalfjörðurinn er þannig gerður að manni finnst alltaf eins og maður sé alveg … Lesa meira

Loksins, loksins, loksins. Loksins kom að því sem ég hef beðið svo lengi eftir.

Þegar ég var barn lét ég mig dreyma um að verða fullorðin. Mér fannst ekkert sérstaklega gaman að vera krakki þrátt fyrir að eiga hreint ágæta æsku. Fullorðinsárin heilluðu, mig langaði snemma að ráða mér sjálf og sá fyrir mér að sem fullorðinn einstaklingur myndi ég fá meira út úr lífinu. Loks kom að því að ég varð fullorðin samkvæmt lögum en þá fyrst fór lífið að verða verulega flókið, kvíði jókst og allskonar verkefni drógu verulega úr dýrðarljómanum sem hafði umlukið þá stöðu að teljast fullorðinn. Til að gera langa sögu stuttu er það fyrst núna sem ég er að upplifa eitthvað í líkingu við það sem ég lét mig dreyma um að væri ljómi fullorðinsára en ekki misskilja mig, ég hef átt frábært líf og guð minn almáttugur hvað oft hefur verið gaman, fyrir … Lesa meira